Σαν σήμερα, πριν από 48 χρόνια, τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου του 1967, γράφτηκε μία από τις μελανότερες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας. Η χούντα της τριανδρίας των Γεώργιου Παπαδόπουλου, Στυλιανού Παττακού και Νικόλαου Μακαρέζου, θέτοντας σε εφαρμογή το ΝΑΤΟϊκό σχέδιο για την αντιμετώπιση «κουμμουνιστικής απειλής» «Προμηθεύς», καταλαμβάνει την εξουσία και καταλύει το Σύνταγμα, καθώς και κάθε μορφή ατομικής και συλλογικής ελευθερίας.
Η χώρα την εποχή εκείνη βρισκόταν ουσιαστικά σε προεκλογική περίοδο. Οι εκλογές είχαν προκηρυχθεί για τις 28 Μαΐου και την εξουσία ασκούσε από τις 3 Απριλίου η ΕΡΕ, με πρωθυπουργό τον αρχηγό της Παναγιώτη Κανελλόπουλο, έχοντας τη συναίνεση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γεωργίου Παπανδρέου και του Βασιλιά Κωνσταντίνου. Μεγάλη μερίδα του Ελληνικού λαού πίστευε σε νίκη της Ένωσης Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου και παύση της διετούς πολιτικής ανωμαλίας στην οποία είχε περιέλθει η χώρα, λόγω της παραίτησης του Παπανδρέου στις 15 Ιουλίου 1965, μετά τη σύγκρουσή του με τον βασιλιά Κωνσταντίνο. Στα δεξιότερα του πολιτικού φάσματος, ένα τμήμα της ΕΡΕ ζητούσε ένα «λοχία» για να σώσει τη χώρα από τον αναρχοκομμουνισμό. Για τη μετεμφυλιακή Δεξιά της προδικτατορικής περιόδου, κομμουνιστές ήταν εν ευρεία έννοια και οι κεντρώοι και οπωσδήποτε ο απρόβλεπτος Ανδρέας Παπανδρέου, που εκινείτο αριστερότερα από το κόμμα του, την Ένωση Κέντρου.
Το πραξικόπημα, «Επανάσταση» για τους θιασώτες του, εκδηλώθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης Απριλίου. Ο Στρατός, με τη χρήση Τεθωρακισμένων, που εξόρμησαν από το Κέντρο Εκπαίδευσης Τεθωρακισμένων που βρισκόταν στη σημερινή Πολυτεχνειούπολη, υπό τη διοίκηση του Ταξίαρχου Παττακού, κατέλαβε όλα τα στρατηγικά σημεία της πρωτεύουσας, όπως τη Βουλή, Υπουργεία, Ανάκτορα, καθώς και κρατικά κτήρια, όπως αυτό της δημόσιας τηλεόρασης και ραδιοφώνου. Ο αιφνιδιασμός ήταν πλήρης και στις 3:30 τα ξημερώματα της 21ης Απριλίου το στρατιωτικό κίνημα είχε επικρατήσει και μάλιστα αναίμακτα. Νωρίς το πρωί, το ραδιόφωνο ΕΙΡ έπαιζε εμβατήρια και δημοτικά άσματα και οι αγουροξυπνημένοι Έλληνες άκουγαν τα πρώτα «Αποφασίζομεν και Διατάζομεν» των δικτατόρων, που ήταν η απαγόρευση των συγκεντρώσεων άνω των τριών ατόμων. Με συντακτική πράξη κατά τη διάρκεια της ημέρας ανεστάλησαν οι διατάξεις του Συντάγματος και ματαιώθηκαν, φυσικά, οι εκλογές της 28ης Μαΐου 1967. Στις 7 το πρωί, η ηγεσία των πραξικοπηματιών επισκέφθηκε στα Ανάκτορα του Τατοΐου τον Κωνσταντίνο και του ζήτησε να ορκίσει την κυβέρνησή τους. Η περιοχή ήταν περικυκλωμένη από τανκς για να μην υπάρξει περίπτωση δυναμικής αντίδρασης από τα ανάκτορα.Ο βασιλιάς, παρά την προτροπή του συλληφθέντα πρωθυπουργού Παναγιώτη Κανελλόπουλου να αντισταθεί, συμβιβάστηκε μαζί τους «για να μην χυθεί αίμα ελληνικό» και αργά το απόγευμα όρκισε την κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνο Κόλλια. Επρόκειτο βέβαια για πρωθυπουργό - μαριονέτα, αφού τα νήματα κινούσε ο ισχυρός άνδρας του κινήματος, συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος.
Την ίδια κιόλας ημέρα άρχισαν, εκτός από τις συλλήψεις πολιτικών και στρατιωτικών, και οι συλλήψεις απλών πολιτών, με δύο εξ αυτών, τον Παναγιώτη Ελή και την Μαρία Καλαυρά, να δολοφονούνται στον Ιππόδρομο της Γλυφάδας, που είχε μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Αυτές οι δολοφονίες αθώων πολιτών συνεχίστηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια της 7ετίας, αφορμή για τις οποίες αποτελούσαν τα πολιτικά πιστεύω και μόνο. Κάθε «αριστερός», «κομμουνιστής», «αντισυστημικός» πολίτης θεωρούταν «απειλή για το έθνος» και έπρεπε να εξοντωθεί.
Την αρχή του τέλους της δικτατορίας αποτέλεσαν τα γεγονότα της Νομικής και του Πολυτεχνείου του 1973, όπου μια χούφτα φοιτητές, με την υποστήριξη απλών πολιτών κατάφεραν να διαταράξουν τη χούντα του Στρατού η οποία, ύστερα και από την τραγωδία της Κύπρου, κατέρρευσε στις 23 Ιουλίου 1974.
Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα υπάρχουν νοσταλγοί αυτών των μαύρων ημερών, εκείνου του «σύγχρονου ελληνικού μεσαίωνα». Άνθρωποι και ομάδες ατόμων που ακόμα θεωρούν «απειλή για το έθνος» οποιαδήποτε αριστερή άποψη και ιδεολογία. Άνθρωποι που οραματίζονται την κατάλυση της δημοκρατίας, αφού, όπως τονίζουν, «μια χούντα θα μας σώσει». Αυτά τα άτομα λοιπόν, που κινούνται και δραστηριοποιούνται στους κόλπους της φασιστικής και ναζιστικής Χρυσής Αυγής, εκμεταλλεύονται τον πόνο και την απελπισία του ελληνικού λαού για δικά τους πολιτικά συμφέροντα και αύξηση των ποσοστών τους. Με αφορμή, λοιπόν, τη μαύρη επέτειο της 21ης Απριλίου, πρέπει όλοι να θορυβηθούμε, στέλνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα στους νοσταλγούς του ναζισμού και της χούντας πως δεν έχουν καμία θέση στην Ελλάδα του 2015.
ΠΑΣΠ ΕΜΠ
