Ημέρα μνήμης αλλά και προβληματισμού…

Με την 23η Αυγούστου να έχει καθιερωθεί ως ημέρα μνήμης των θυμάτων των ολοκληρωτικών καθεστώτων και ιδιαίτερα του σταλινισμού και του ναζισμού, καλό θα ήταν να μην αναλωθούμε για ακόμα μια φορά να καταδικάζουμε στα λόγια αυτές τις μισάνθρωπες ιδεολογίες και τα αυταρχικά καθεστώτα που τις υπερασπίστηκαν στο παρελθόν…

Καλό θα είναι να κοιτάξουμε στο σήμερα τις προεκτάσεις στο πολιτικό γ, να κοιτάξουμε γύρω μας, στη κοινωνία και να αντικρίσουμε την πραγματικότητα...

Βρισκόμαστε σε μια Ελλάδα ρημαγμένη από τη λιτότητα, απότοκο της οικονομικής αλλά και κοινωνικής κρίσης που ξέσπασε βίαια πριν από σχεδόν μια δεκαετία. Παρόλα αυτά, οδεύοντας σιγά σιγά σε μια προεκλογική για τη χώρα περίοδο, βλέπουμε στο πολιτικό σκηνικό αλλά και στη κοινωνία να έχουν εδραιωθεί ρητορικές που παραπέμπουν περισσότερο σε περιόδους εμφυλίου και χούντας παρά σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος που διέπεται από αξίες του δυτικού πολιτισμού.

Βλέπουμε να βρίσκεται στην εξουσία εδώ και 3,5 χρόνια ένα πρωτοφανές για τα ιστορικά πολιτικό μόρφωμα, αυτό των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Οι μεν καταφεύγουν σε πρακτικές που θυμίζουν Σοβιετική Ένωση παρεμβαίνοντας ωμά στους θεσμούς-πυλώνες της Δημοκρατίας όπως η Δικαιοσύνη και η ελευθερία του Τύπου και των ΜΜΕ και επιχειρώντας καθημερινά να περάσουν στην κοινωνία την δική τους «αλήθεια» που προφανώς ταυτίζεται με την κυβερνητική τους γραμμή. Για τους δε ΑΝΕΛ μιλούν από μόνα τους τα αναρίθμητα σχόλια στελεχών του με ρατσιστικό, ομοφοβικό και εθνικιστικό περιεχόμενο.

Ακόμα, βλέπουμε στη πλευρά και της αξιωματικής αντιπολίτευσης μία μερίδα στελεχών που ασκούν αντιπολίτευση υιοθετώντας πολλές φορές ακροδεξιό συντηρητικό λόγο, μην παραδεχόμενοι σε καμιά των περιπτώσεων τις τεράστιες ευθύνες παλαιών της κυβερνήσεων για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας, έρμαιο των οποίων είναι αναμφίβολα και η ίδια η ηγετική, δήθεν μεταρρυθμιστική, ομάδα της Νέας Δημοκρατίας. Παρόλα αυτά βρίσκονται ξανά στο κατώφλι της εξουσίας…

Όσον αφορά τώρα τους φανατικούς απολογητές του Στάλιν και του Χίτλερ, μόνο θλίψη μπορεί να νιώσει κανείς καθώς το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να απαντήσει στα πραγματικά προβλήματα του ελληνικού λαού στα οποία βρίσκει πάτημα η λαϊκίστικη ρητορική που υιοθετούν. Όσο μένουν αναπάντητα ερωτήματα, λοιπόν, τόσο αυτές οι φωνές θα ριζώνουν στην κοινωνία αλλά και στο κοινοβούλιο.

Συνεπώς, χρέος όλων εμάς που αντιλαμβανόμαστε τα παραπάνω, είναι να παλεύουμε καθημερινά ώστε η χώρα να βγει από αυτόν τον βούρκο και να σταθεί ξανά στα πόδια της βασισμένη σε αδιαπραγμάτευτες αρχές όπως η ελευθεροτυπία, η ισονομία, η αξιοκρατία, η διαφάνεια και ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα. Αρχές που ιδεολογίες όπως ο σταλινισμός και ο ναζισμός όχι μόνο αγνοούν, αλλά τάσσονται εξ ορισμού απέναντι τους.

Μόνο τότε το κοινότυπο σύνθημα «δεν ξεχνώ» θα αποκτήσει ουσιαστικό νόημα.

Μέχρι τότε, καλό είναι να θυμόμαστε πάντα:

Η Δημοκρατία είναι θέμα μόνιμου αγώνα και η υπεράσπιση της αναγκαία!

                                             

   ΠΑΣΠ ΕΜΠ   

     

Αδιαφορία, μέχρι να θρηνήσουμε θύματα…

Αίσθηση προκάλεσε σε όλη την ακαδημαϊκή κοινότητα μας η είδηση ότι τις προηγούμενες ημέρες ο κοσμήτορας της Σχολής Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικων Επιστημών του ΕΜΠ κ. Παναγιώτης Ψαρράκος υπέβαλλε την παραίτησή του στον πρύτανη του Ιδρύματος. Ακόμα μεγαλύτερη αίσθηση όμως προκάλεσε ο λόγος για τον οποίο οδηγήθηκε στην απόφαση αυτή. Όπως ο ίδιος κατήγγειλε, δέχθηκε μαζί με ακόμα έναν καθηγητή καθώς και υπαλλήλους της Γραμματείας της Σχολής επίθεση από φοιτητή ο οποίος συνοδευόταν από ακόμα δυο άτομα άγνωστης ταυτότητας…

Πρόκειται λοιπόν για ένα ακόμη περιστατικό το οποίο έρχεται να προστεθεί στα πολλά που έχουν παρατηρηθεί τα τελευταία χρόνια στα ελληνικά πανεπιστήμια και δη το ΕΜΠ. Πλέον είναι τόσο σύνηθες να ακούμε για επιθέσεις και εγκληματικές ενέργειες μέσα στα πανεπιστήμια που μεγάλη μερίδα της ακαδημαϊκής κοινότητας απλά αδιαφορεί θεωρώντας πως όλο αυτό το ζήτημα δεν τους αγγίζει. Αντιθέτως όμως, τα ελληνικά πανεπιστήμια πλήττονται ανεπανόρθωτα από φαινόμενα σαν κι αυτά και συνεπώς υποβαθμίζεται και απαξιώνεται το επίπεδο σπουδών που παρέχεται σε κάθε φοιτητή. Ειδικότερα στο ΕΜΠ, φαίνεται πως το κεκτημένο του ακαδημαϊκού ασύλου χρησιμοποιείται ευρέως από κάποιους ως χώρος κάλυψης εγκληματικών ενεργειών κάθε είδους με αποτέλεσμα να θεωρείται θαύμα το γεγονός ότι ακόμα δεν έχουμε θρηνήσει θύματα.

Εμείς, ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ θεωρούμε αναγκαία την ύπαρξη του ακαδημαϊκού ασύλου στο πανεπιστήμιο για την ελεύθερη σκέψη, έκφραση και ανταλλαγή ιδεών και απόψεων. Η ύπαρξη του, αποτελεί αναμφίβολα σημείο αναφοράς τόσο για τη δημοκρατία όσο και για ολόκληρη την κοινωνία. Είμαστε όμως ξεκάθαρα απέναντι σε  αυτό το καθεστώς ανομίας το οποίο έχει επικρατήσει και το οποίο έχει δώσει πάτημα σε ακραία συντηρητικές φωνές να υποστηρίζουν την κατάργηση του ασύλου.

Είναι καιρός πια οι αρμόδιες αρχές, ο Πρύτανης και η κυβέρνηση να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να αντιληφθούν τη σοβαρότητα της κατάστασης και να μην κρύβουν τα γεγονότα «κάτω απ’ το χαλί». Όταν θα θρηνήσουμε θύματα θα είναι πια πολύ αργά για δάκρυα κύριοι!

ΠΑΣΠ ΕΜΠ