Μόλις 3 μήνες μετά την επιστροφή μας στις Σχολές, μετά από ενάμιση χρόνο απουσίας από τα φοιτητικά έδρανα, θα περίμενε κανείς ότι η πολύμηνη απουσία μας από τις Σχολές θα συνεισέφερε στο να κατανοήσουμε & να ξεπεράσουμε επιτέλους τα προβλήματα που ταλανίζουν χρόνια τώρα το Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Ωστόσο, μέσα σε λίγες μόνο ημέρες γίναμε ξανά μάρτυρες ακραίων φαινομένων με ξυλοδαρμούς καθηγητών και φοιτητών, βανδαλισμούς ακαδημαϊκών χώρων, ένοπλες ληστείες και οργανωμένες πάνοπλες αστυνομικές επιχειρήσεις μέσα σε αμφιθέατρα και χώρους των Ιδρυμάτων. Παράλληλα, οι δυσάρεστες πληροφορίες που έρχονται μέρα με τη μέρα στο φως για πληθώρα καθηγητών καταδεικνύουν ότι για άλλη μια φορά απουσιάζουν ουσιαστικές διοικητικές αποφάσεις, οι οποίες θα προστάτευαν την ακαδημαϊκή κοινότητα από καθηγητικές αυθαιρεσίες οι οποίες με τη σειρά τους οδηγούν σε εντάσεις και προπηλακισμούς σε δημόσια θέα από κάποιους αυτεπάγγελτους δικαστές που δρουν μέσα στους χώρους των ιδρυμάτων. Έτσι, για την ώρα αρκούμαστε στη δημόσια κατακραυγή και την καταδίκη τέτοιων περιστατικών σε κείμενα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, γεγονός που συμβάλλει μεν στην ανάδειξή τους, όμως όλο αυτό είναι τελικά ανυποστήρικτο από πράξεις ουσίας.
Η πραγματικότητα είναι όμως, ότι όλα αυτά δεν έσκασαν σαν κεραυνός εν αιθρία, αλλά φέρνουν ξανά στη μνήμη φαινόμενα εγκληματικότητας και ακραίας κρατικής καταστολής που είχαν πάλι λάβει χώρα στην ΑΣΟΕΕ, το ΑΠΘ, το ΕΜΠ και άλλα ιδρύματα της χώρας, από το καλοκαίρι του ’19 όταν και η Νέα Δημοκρατία έγινε κυβέρνηση και μέχρι το Μάρτιο του ’20, ακριβώς λίγο πριν την αναστολή της δια ζώσης λειτουργίας των Ιδρυμάτων λόγω κορονοϊού. Όπως και τότε, έτσι και τώρα, ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ δεν μπορούμε παρά να καταδικάσουμε όλα αυτά τα φαινόμενα, τα οποία αυτονόητα δεν έχουν χώρο σε σύγχρονα πανεπιστημιακά, εκπαιδευτικά, ερευνητικά Ιδρύματα, αφού διαταράσσουν την ακαδημαϊκή καθημερινότητα και πλήττουν σοβαρά την σωματική ακεραιότητα και την ψυχική υγεία όσων παρευρίσκονται στους Πανεπιστημιακούς χώρους.
Τα Πανεπιστήμια οφείλουν να αποτελούν χώρους ελεύθερης ανταλλαγής ιδεών μεταξύ των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας και ανεξάρτητης έρευνας και γι’ αυτό το λόγο, ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ έχουμε διαχρονικά υπερασπιστεί την πραγματική υπόσταση του ακαδημαϊκού ασύλου, δίχως να κλείνουμε τα μάτια στα φαινόμενα εγκληματικότητας, καταστολής και βίας που εμφανίζονται ακόμα και σήμερα. Σε αντίπερα όχθη, είδαμε την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να απαξιώνει από την πρώτη στιγμή το ακαδημαϊκό άσυλο, παρουσιάζοντάς το προεκλογικά ως το κύριο πρόβλημα στο οποίο οφείλεται η εγκληματικότητα εντός των πανεπιστημίων και να προχωρά στην ψήφιση ενός προβληματικού και άκρως γραφειοκρατικού νόμου για την κατάργησή του, για τον οποίο είχαμε από τότε τοποθετηθεί εκτενώς. Είναι προφανές ότι η πολυδιαφημιζόμενη επαναφορά της τάξης και της κανονικότητας έμεινε ως ένα προεκλογικό σύνθημα και τίποτα παραπάνω, κάτι που αποδείχτηκε περίτρανα, ακριβώς επειδή όλα τα άνωθεν φαινόμενα δεν περιορίστηκαν ούτε στον μικρότερο βαθμό. Η κατάργηση του ασύλου λοιπόν, αποτέλεσε επί της ουσίας έναν λαϊκίστικο επικοινωνιακό τρόπο για την ικανοποίηση του εκλογικού ακροατηρίου της σημερινής κυβέρνησης.
Τροφή στο παραπάνω αφήγημα όμως έδινε διαχρονικά και η στάση ορισμένων δυνάμεων μέσα στα Ιδρύματα, οι οποίες με τις τοποθετήσεις τους περί ενός ρωμαλέου φοιτητικού κινήματος ήθελαν τους φοιτητές σε ρόλο σερίφηδων, αγνοώντας ότι η φύλαξη και η περιφρούρηση του χώρου του Ιδρύματος δε νοείται με κανένα τρόπο να αποτελέσει αρμοδιότητά τους. Η πραγματικότητα είναι ότι μπροστά σε τόσες περιπτώσεις οργανωμένων και μη εγκλημάτων εις βάρος φοιτητών, εργαστηρίων ή οτιδήποτε άλλο, οι οποίες σημειώνονται όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό, το αυτοαποκαλούμενο ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα έλαμψε δια της απουσίας του. Γιατί αυτό είναι και το λογικό, άλλωστε. Γιατί το φοιτητικό σώμα οφείλει να προασπίζεται το ακαδημαϊκό άσυλο, και όχι να επιστρατεύεται αναλαμβάνοντας τον ρόλο του φύλακα.
Οι ίδιες δυνάμεις και φωνές είναι αυτές που αρνούνται κατηγορηματικά να αναγνωρίσουν, πόσο μάλλον να καταγγείλουν, οποιοδήποτε φαινόμενο εγκληματικότητας διαδραματίζεται εντός των πανεπιστημίων. Αυτή η εμμονή τους να καταδικάζουν μονάχα την εφαρμογή του νόμου σε περιπτώσεις αξιόποινων πράξεων καθιστά τους φοιτητικούς συλλόγους δεκανίκι και σιγοντάρει όλα τα προαναφερθέντα παραβατικά στοιχεία. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι με την εν λόγω στάση τους έριξαν και συνεχίζουν να ρίχνουν νερό στο μύλο της Δεξιάς, καθώς από αυτήν ακριβώς τη στάση επωφελήθηκε σε μεγάλο βαθμό η λαϊκίστικη αφήγηση ότι η κατάργηση του ασύλου θα οδηγούσε στην εξάλειψη της εγκληματικότητας. Πατώντας πάνω σε αυτή, η Νέα Δημοκρατία έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο εξαπολύοντας επιθέσεις προς πάσα κατεύθυνση, ψηφίζοντας αντιλαϊκά νομοσχέδια και ποινικοποιώντας τις διαδηλώσεις ενώ ταυτοχρόνως αποσιωπάει οποιαδήποτε κριτική και καταστέλλει βίαια οποιαδήποτε μορφή αντίστασης.
Ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ, με γνώμονα το συμφέρον των φοιτητών διαχρονικά τασσόμαστε κατά οποιασδήποτε μορφής βίας από όπου κι αν αυτή προέρχεται, δίχως να εθελοτυφλούμε. Η διασφάλιση της σωματικής ακεραιότητας και της αξιοπρέπειας των φοιτητών, έναντι σε οποιονδήποτε καταχράται την εξουσία που έχει λάβει, είτε πρόκειται για αστυνομικό, είτε για καθηγητή είτε για εξωπανεπιστημιακό, αποτελεί προτεραιότητά μας και για αυτή θα παλέψουμε. Η απομόνωση και η εξάλειψη όλων των παραπάνω θα έρθει μόνο όταν παραμερίσουμε τις όποιες μικροπολιτικές σκοπιμότητες, αναγνωρίζοντας την ρίζα του προβλήματος, και σύσσωμη η ακαδημαϊκή κοινότητα να δράσουμε ουσιαστικά προς όφελος μας. Γιατί σε αυτή την προσπάθεια δεν πρέπει να λείπει κανένας.
