Στην καθημερινότητα των ελληνικών πανεπιστημίων αποτυπώνονται, αναμφίβολα, αναρίθμητα προβλήματα και παθογένειες, τα οποία πηγάζουν τόσο από την ελλιπή κρατική χρηματοδότηση, όσο και από την απουσία μηχανισμών
αξιολόγησης στην κατεύθυνση της αποδοτικής τους λειτουργίας. Τα ίδια τα ιδρύματα αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις
ανελαστικές τους ανάγκες, βάσει των προς ψήφιση προϋπολογισμών τους, δίχως να πρωτοπορούν
στην εξεύρεση
νέων πηγών χρηματοδότησης και με το απαρχαιωμένο νομικό πλαίσιο που διέπει
την τριτοβάθμια εκπαίδευση συνολικά να περιορίζει την οικονομική τους δραστηριότητα.
Παράλληλα, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί εκλείπουν, όπως άλλωστε και σε ολόκληρη την έκταση του δημόσιου τομέα, με αποτέλεσμα να μην γίνεται αντιληπτός ένας σημαντικός αριθμός παθογενειών, οι οποίες, συνεπώς, δεν αντιμετωπίζονται παρά μόνο όταν διογκωθούν και αποτελέσουν
σοβαρά προβλήματα για την ίδια τη βιωσιμότητα του πανεπιστημίου. Η απουσία, μάλιστα, της φοιτητικής κοινότητας
από τα όργανα συνδιοίκησης δεν επιτρέπει την ανταλλαγή απόψεων
μεταξύ της πολυπληθέστερης ομάδας των πανεπιστημίων και των διοικούντων τους.
Αντιλαμβανόμενοι τη σπουδαιότητα των συγκεκριμένων παθογενειών, θεωρήσαμε αναγκαίο να προχωρήσουμε
σε παράσταση διαμαρτυρίας την Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου στο Υπουργείο Παιδείας, θίγοντας τα εκτενώς και προτείνοντας παράλληλα ρεαλιστικές λύσεις. Δίχως να μένουμε στην κατάθεση μίας απλής πρότασης, αλλά και χωρίς να επιμένουμε με δήθεν επαναστατικές λογικές στο στείρο αρνητισμό, μέσα
σε πλαίσια διαλόγου θέσαμε τα ζητήματα της υποχρηματοδότησης, της έλλειψης αξιολόγησης, της συνδιοίκησης αλλά και της επί πτυχίω
εξεταστικής.
Όσον αφορά το ζήτημα της υποχρηματοδότησης των πανεπιστημίων, το μόνο που εκλάβαμε ως απάντηση ήταν
η αποποίηση ευθυνών λόγο της δυσχερούς οικονομικής κατάστασης που έχει επέλθει στο σύνολο των βαθμίδων της
εκπαίδευσης και της απουσίας οποιασδήποτε πολιτικής βούλησης για την οικονομική αναζωογόνηση του νευραλγικού τομέα της Παιδείας. Φαίνεται για ακόμα μία φορά πως η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, αντί ουσιαστικών προτάσεων και λύσεων, προτιμά να αναλώνεται σε μικροπολιτικά παιχνίδια, τα οποία και αποδοκιμάζονται από το σύνολο της κοινωνίας. Η μετάθεση ευθυνών σε προγενέστερες κυβερνήσεις ή και στους
ευρωπαϊκούς θεσμούς αποτελούν φθηνούς ελιγμούς την ώρα που ο τομέας της Παιδείας βρίσκεται στα πρόθυρα
της κατάρρευσης.
Μετά από τη συνομιλία μας με υψηλόβαθμα στελέχη του υπουργείου, αποκομίσαμε προφορικές διαβεβαιώσεις
για
τη διενέργεια επί πτυχίω εξεταστικών στο σύνολο των ιδρυμάτων. Ωστόσο, τόσο για το ζήτημα της εκ νέου θέσπισης
της συνδιοίκησης, στην κατεύθυνση που η ίδια η ηγεσία
του υπουργείου φαίνεται να κινείται,
όσο και για τη θέσπιση μηχανισμών
αξιολόγησης, προτίμησαν να αναλωθούν στη γνωστή τακτική των απαντήσεων
δημιουργικής ασάφειας. Η μόνη ουσιώδης νύξη αφορούσε τον επικείμενο Εθνικό Διάλογο για την Παιδεία, στον
οποίο και
παραπέμπονταν τα συγκεκριμένα ζητήματα.
Ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ, απαιτούμε τη διενέργεια ενός γόνιμου και ουσιαστικού διαλόγου στον οποίο θα συμμετέχουν
όλες
οι ομάδες και οι φορείς που δραστηριοποιούνται στο χώρο της Παιδείας. Μία
διαδικασία διαβούλευσης, κατά την οποία όλες οι θέσεις και προτάσεις θα ληφθούν υπόψιν, ώστε να προκύψει ένα κοινώς αποδεκτό νομικό πλαίσιο,
το οποίο και θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες του εκπαιδευτικού συστήματος αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας. Να μη βρεθούμε άλλη μία φορά
αντιμέτωποι με
έναν προσχηματικό διάλογο «για τα μάτια του κόσμου», στον οποίο
θα αποτυπώνονται πλήρως
οι
κομματικές επιδειώξεις της κυβέρνησης.
Σε αυτόν το διάλογο θα είμαστε εκεί, με πρόταγμα τις προτάσεις και τις αξίες μας. Οφείλουμε, μαζί με
ολόκληρη τη φοιτητική κοινότητα,
να
δώσουμε λύσεις στα προβλήματα
που ταλανίζουν την Παιδεία.
Δε χωράνε άλλα πειράματα, δε χωράνε κομματικές γραμμές, δε χωράνε ιδεοληψίες,
δε χωράνε παρωπίδες.
ΠΑΣΠ ΕΜΠ
