Είναι γεγονός
πως τα τελευταία χρόνια η Παιδεία συνολικά, αλλά και η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση
ειδικότερα, δέχεται συνεχή πλήγματα με την συνεχιζόμενη υποχρηματοδότηση που
υφίσταται το σύνολο των Ιδρυμάτων. Το γεγονός αυτό αποτελεί απόρροια της
δυσμενούς οικονομικής συγκυρίας και της δημοσιονομικής κρίσης που διανύει η
χώρας μας, καθώς η βασική πηγή χρηματοδότησης των Πανεπιστημίων και ΑΤΕΙ δεν
είναι άλλη από το ίδιο το κράτος όπως είναι φυσικό, στα πλαίσια της Δημόσιας
και Δωρεάν Παιδείας και της ανταποδοτικής φορολόγησης.
Ωστόσο, ως
ΠΑΣΠ ΕΜΠ, αντιλαμβανόμενοι πως η Παιδεία, όπως η Υγεία και η κοινωνική
Ασφάλιση, αποτελεί βασικό πυλώνα της κοινωνίας και κατ’επέκτασιν του κράτους,
θεωρούμε πως θα πρέπει να θωρακίζεται απέναντι σε οποιαδήποτε υποβάθμιση και να
διατηρείται ένα υψηλό επίπεδο στο σύνολο των παροχών της προς όφελος του
κοινωνικού συνόλου. Η κοντόφθαλμη λογική ανορθολογικών περικοπών στον τομέα της
Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και συνολικά της Παιδείας έχει ως κύρια έκβαση την
μακροπρόθεσμη υποβάθμιση του μορφωτικού επιπέδου της κοινωνίας, γεγονός που
αποτελεί τροχοπέδη στην ταχύτερη οικονομική ανάκαμψη και ευρύτερη ανάπτυξη της
χώρας.
Όπως όλα τα Ιδρύματα της χώρας, άλλα με μεγαλύτερες και
άλλα με μικρότερες ανάγκες, έτσι και το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο
δυσκολεύεται να επιβιώσει και να επιτελέσει τον ρόλο του, τόσο σε εκπαιδευτικό
όσο και σε ερευνητικό επίπεδο, όπου τόσο πολύ ανάγκη έχει η κοινωνία. Οι
συνέπειες είναι εμφανείς καθημερινά, αφού παρατηρείται έντονα το φαινόμενο της
περικοπής ή καταπάτησης των φοιτητικών
παροχών, αλλά και στη λειτουργία των υπηρεσιών του, όπως η εργαστηριακή και η
υλικοτεχνική ανεπάρκεια. Η προσπάθεια των θεσμικών αρχών του ΕΜΠ να
ανταποκριθούν στην διαρκή υποχρηματοδότηση έχει ως αποτέλεσμα την οριακή επιβίωση
του Ιδρύματος έως τώρα. Ωστόσο, η
διαιώνιση της κατάστασης οδήγησε τη Σύγκλητο του Ιδρύματος στην απόφαση να
επικοινωνήσει το τεράστιο πρόβλημα, που αποτελεί και ζήτημα επιβίωσης, σε
μεγαλύτερο έυρος και να απευθυνθεί σε ολόκληρη την κοινωνία μέσω μίας
Συνέντευξης Τύπου.
Ως ΠΑΣΠ ΕΜΠ αποτελούμε αναπόσπαστο κομμάτι της
Πολυτεχνειακής κοινότητας και με κάθε ευκαιρία προσπαθούμε να συμβάλλουμε στην
επιβίωση του Ιδρύματος και εν συνεχεία στην ανάπτυξή του. Ο διαρκής αυτός
αγώνας θεωρούμε πως χρειάζεται την ευρύτερη δυνατή στήριξη, καταρχάς εντός του
Πολυτεχνείου, αλλά φυσικά και εκτός αυτού. Αδιαμφισβήτητα,
λοιπόν, υπάρχει αφενός τεράστια ανάγκη συσπείρωσης εντός του Ιδρύματος, μακριά
από μικροπολιτικούς αγωνιστικούς ακτιβισμούς και λογικές απάθειας που
προβάλλονται από ορισμένους, και αφετέρου η επικοινωνία του ζητήματος της
συνεχούς υποχρηματοδότησης στο σύνολο της κοινωνίας. Συνεπώς, σε αυτό το
πλαίσιο ευαισθητοποίησης και εξωστρέφειας, η συγκεκριμένη κίνηση μας βρίσκει
απολύτως σύμφωνους. Βέβαια, στην κατεύθυνση μίας μαζικότερης και πιο
αντιπροσωπευτικής – για τη σπουδαιότητα του εγχειρήματος – διαδικασίας,
θεωρούμε πως η ενέργεια αυτή θα έπρεπε να συνδυαστεί με το συμβολικό κλείσιμο
του Ιδρύματος για τη συμμετοχή όλων των μελών της Πολυτεχνειακής Κοινότητας,
καθώς και για μία ενδεικτική πίεση, κάτι που πλέον είναι ανέφικτο.
Ωστόσο, για τη λύση του προβλήματος και όχι για την απλή
διαχείρηση του, όπως χαρακτηριστικά συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια, δεν αρκεί
μία απλή εξωτερίκευση. Είναι ανάγκη,
πλέον, σύσσωμη η ακαδημαϊκή κοινότητα, να αναγνωρίσουμε τις σοβαρές παθογένειες
της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και του νομικού και θεσμικού πλαισίου που τη
διέπουν, τις οποίες απέκρυπτε για χρόνια η φαινομενική οικονομική ευημερία του
κράτους συνολικά και εμφάνισε η οικονομική γύμνια του, και να προτείνουμε στην
κατεύθυνση επίλυσης τους.
Η έλλειψη
μηχανισμών αξιολόγησης σε όλα τα επίπεδα της Εκπαίδευσης, είτε προσωπικού και
εκπαιδευτικών, είτε υλικοτεχνικών υποδομών και έργου, η περιορισμένη σύνδεση με
την αγορά εργασίας και οι φραγμοί στην εκμετάλλευση του ερευνητικού έργου, η
έλλειψη οργανωμένου σχεδίου αναδιάρθρωσης του χάρτη της Τριτοβάθμιας
Εκπαίδευσης, νομικά πλαίσια που δεν εφαρμόζονται και δεν γίνονται αποδεκτά από
το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας, καθώς και η προβληματική δομή και
διάρθρωση των Ιδρυμάτων σε συνδυασμό με τη γραφειοκρατική τροχοπέδη, η οποία
αποτελεί και παθογένεια ολόκληρου του δημοσίου τομέα, περιγράφουν εν συντομία
το σύνολο των παθογενειών.
Αντιλαμβανόμαστε,
λοιπόν, πως το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο κρατά δέσμια τα ελληνικά πανεπιστήμια
και πως η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση έχει ανάγκη από αλλαγές και μεταρρυθμίσεις
ικανές να της δώσουν την απαιτούμενη ώθηση, να ενισχύσουν την εξωστρέφεια τους,
να επιβιώσουν στη δύσκολη οικονομική συγκυρία που βιώνουν και τελικά να
αναπτυχθούν στο βαθμό που η ίδια η κοινωνία αποζητά.
ΠΑΣΠ ΕΜΠ
